Aidan's slaapkamer

'Je kan op m'n bed zitten.' zei Aidan.
Snel deed hij de grote, donkere kast open en haalde er een cape uit.
Die deed hij om bij Adina en ging naast haar zitten.
Hij wreef over haar schouders.
'Warmer?' vroeg hij.

Adina knikte.
Nog steeds blooste ze.
Ze liet zich achterover op het bed vallen, en keek omhoog, naar het plafond.
Donker.
Alles was donker in dit huis.
'Ik moet zo wel gaan denk ik..' Zei Adina voorzichtig.
'Anders vermoord mijn moeder me.'

'Hopelijk doet ze dat niet.' zei hij met een grijns en ging naast Adina liggen.
Nu lagen ze samen naar het plafond te staren.
Hij gaf haar een kusje op haar wang.

Adina keek Aidan aan.
'Ik moet gaan..' Fluisterde ze.
'Morgen is het bal al, ik zie je daar toch wel?'

'Tuurlijk.' zei hij.
Hij glimlachte naar haar en woelde even door haar haren.
Toen kwam hij overeind en liep naar zijn grote raam.
De gescheurde gordijnen wapperden in de wind.
'Je kan de cape nog omhouden, op het bal kan je hem geven.' zei hij.

'Nee joh, dat hoeft niet..' Fluisterde Adina zachtjes.
Ze hield Aidans handen vast en floot naar haar vogeltje.
Geen reactie.
Opeens besefte ze dat ze ver van huis was, en dat haar lieve roodborstje dat nooit zou horen.
Ze keek Aidan aan.
'Hoe.. Hoe kom ik dan thuis?'

'Wat dacht je ervan dat ik je thuisbreng? Dat lijkt me in de eerste plaats veiliger, en in de tweede plaats doe ik dat graag..' zei hij en kuste haar.
Toen floot hij en kwam zijn raaf er weer aan.
Hij zette Adina erop en kwam er zelf achter zitten.
In volle vaart gingen ze weer over het koninkrijk.