Adina's slaapkamertje.

Adina deed van buiten af, en met behulp van een beetje magie, het raam van buitenaf open.
'Zo.. Kom je nog heel even naar binnen? Anders zien ze je..' Fluisterde Adina grijnzend, als smoesje.

'Ik weet wat jij van plan bent..' grijnsde Aidan.
'Maar sorry, ik moet ook gaan. Ik zie je op het bal.'
Hij trok aan een veer van zijn raaf die daardoor omkeerde en wegvloog.
Hij draaide zich om en stak zijn hand nog even op naar Adina.

Teleurgesteld zwaaide Adina hem na.
'Tot dan!' Riep ze nog.
Ze ging op haar bed zitten.
Op dat moment kwam er een bergfluiter aangevlogen, met een brief.
Ze las hem, en glimlachend besloot ze er een terug te schrijven.

Lieve Aylinn,
Ik mag van mijn moeder niet naar het bal,
maar als je me echt goed kent weet je dat ik me daar niks van aantrek.
Er is zó'n leuke jongen trouwens! Hij heet Aidan, en we hebben al gekust.
Hij is stoer, en knap, en lief..
Helaas is hij een verbannen elf, maar hij heeft me beloofd dat we er samen uitkomen.
Over onze vriendschap;
NIEMAND kan er ooit tussenkomen! Als ze dat maar weten!
Ik zie je dus op het bal!
Liefs, Adina.

'Moeders..' Zuchte ze.

Het kleine bergfluitertje van Aylinn kwam op de rand van het raam zitten.
Fluitend tikte hij tegen het raam.

Adina liet het beestje binnen.
Het dier was minstens zo groot als zijzelf, zelfs wat groter.

De bergfluiter liet de brief van Aylinn in Adina's handen vallen en ging weer weg.

'Dag beestje.' Fluisterde Adina terwijl ze het raam weer dichtoverde.
Ze las de brief, en begon zelf ook een brief terug te schrijven.