Na de vlucht

De raaf streek neer in de tuin.
Het was er donker en overal groeiden dode planten en bomen.
Aiden stapte af en als een echte heer bood hij zijn hand aan.
'Nou, welkom in het koninkrijk.' zei hij, maar zijn stem had een rare toon.
Hij wist dat hij niemand mocht meenemen naar het verbannen-gebied, en al zeker geen prinses.

Adina keek vol afschuw naar de omgeving hier.
'Ben je een verbannen elf?' Vroeg Adina verbaast en verdrietig.

Aidan legde zijn vinger op haar zachte lippen.
'Ssst... kom mee, ik leg het je uit.'
Hij nam haar mee naar een beschutte plek.
'Mijn ouders zijn ooit verbannen, heel gedoe enzo, maar wat hebben wij ermee te maken? Jij bent ook niet verantwoordelijk voor de daden van je ouders...' legde hij uit.
Hij wilde niet dat ze hem ging haten.

'Maar dan is dit echt onmogelijk.. Hoe kunnen wij ooit samen zijn als onze ouders aardsvijanden zijn?' Vroeg Adina verdrietig.
Dan had ze iemand gevonden die lief voor haar was om wie ze was, en dan kon het onmogelijk samen.
Adina draaide zich om en keek om zich heen.

Aidan zuchtte.
Waarom altijd het gedoe waar zij niks mee te maken hadden?
'Luister, we komen er wel uit. Samen, okay?'
Voorzichtig pakte hij haar arm en trok haar naar zich toe.

Adina keek verbaast in de mooie ogen van Aidan.
Ze rilde eventjes.
Het was hier ijskoud, vergeleken met haar thuis.
Ook had ze een kort, bloot jurkje aan die eigenlijk niet mocht van haar vader.

Aidan sloeg zijn armen om haar heen.
'Koud hea?' zei hij met een glimlach.
'Misschien krijg je het nu warm...'
Hij drukte zijn lippen op de hare.
Zachtjes streelde hij door haar haren.

Adina voelde zijn warme lippen tegen de hare.
Ze wilde dat dit moment nooit voorbij ging.
Een moment waarop ze alleen na hoefde te denken over Aidan en zij.

Aidan stopte even.
'We gaan naar mijn slaapkamer, daar is het warmer...' zei hij zachtjes.
Hij gaf haar nog een kusje en trok haar mee.