Nadenken over alles.

Starend naar de mooie goudgele lucht, dacht Adina na.
Ze had eidelijk eens gezegt wat ze vond, en daar was ze blij mee.
Op dat moment hoorde ze wat, een raar gekraak.
'Wie is daar?' Vroeg ze nieuwsgierig.

Aidan dook in elkaar.
Hij was gesnapt.
'Eh... Aiden.. maar je kent me toch niet,' zei hij, zonder zich nog te laten zien.
'Hoop ik..' zei hij er zacht achteraan.

Adina keek over de balkonrand, en glimlachte.
'Woon je hier?' Vroeg ze.
'Ik bedoel in het dorp. Ik heb je hier nog nooit gezien.' Zei ze terwijl ze hem omhoog probeerde te trekken.

Aidan klom behendig over de rand.
'Nou... zo'n beetje.' loog hij.
En wauw, zo'n mooie elf had hij nog nooit gezien.
Hij zonk bijna weg in haar ogen toen hij haar aankeek.

Adina zag hem kijken en keek zelf blozend weg.
'Ik woon hier ook.' Zei ze, er was duidelijk een beetje woede in haar stem te horen.
Ze woonde hier, omdat ze nergens anders heen mocht.

'Waarom ga je niet mee met mij..?' vroeg Aidan terwijl hij haar kin voorzichtig vastpakte en haar recht aankeek.
'Eenmaal aan de vrijheid geroken, wil je niet meer terug...' zei hij zacht met een glimlach.

'Ik wil heel graag maar.. Ik moet hier wel blijven..' Zei Adina, nog steeds blozend.
'Maar als je hier woont dan.. Woon je wel echt hier?' Vroeg Adina onzeker.

'Als je meegaat laat ik je zien waar ik woon...' zei hij geheimzinnig.
Hij floot en er kwam een grote, zwarte raaf aangevlogen.
Hij stapte erop en stak zijn hand uit naar Adina.
'Ik laat je ook mijn broers zien.'

Voorzichtig en onzeker pakte Adina zijn hand.
'Maar ik weet het niet hoor..'

'Ik weet het wel!' en hij trok haar snel op de raaf.
'Houd me goed vast, deze makker gaat snel!'
Voor ze het wisten vlogen ze in volle vaart over het koninkrijk.