Het rustige leven

Waarom moest ze zo nodig achter Arriëlla aan gaan? Nu wist ze niet meer waar ze was.
Ze was tenslotte haar vriendin! Ze ging rustig zitten en dacht na.
Terwijl het koele water stroomde, deed ze haar versleten schoenen uit en deed ze haar voeten in het koude water.
Zou Arriëlla nog komen? Ze hadden hier over een uur afgesproken.

Amayla had geen zin om zo lang te wachten. Ze besloot om haar te gaan zoeken.
Ze zouden later wel weer terug hier heen gaan. Amayla liep weg van het zacht stromende koele water.

Arriëlla deed haar mooi glanzende schoenen uit en liep de beek in. Het water was lekker koel.
'Dit was een goed idee van je, Amayla! Dit moeten we vaker doen!'

'Ja, zodra ik mijn schuld heb ingelost, gaan we een huisje huren in het bos!'
Zei ze voor de grap tegen Arriëlla.
Ze liep iets verder het beekje in en gooide water over zichzelf heen.
Aan de overkant van het beekje zag ze een lief klein baby elven-vogeltje die haar pootje gebroken had
(Die elven-vogeltje was net zo groot als haar kleine handje).
'Ach, kom maar, lieverd!' Zei ze tegen het vogeltje. Een zacht gevloot kwam er uit het bekje.

´Wat heb je daar?´ Vroeg ze aan Amayla. Amayla liet haar het vogeltje zien.
´Wat schattig!´ Zo´n lief klein vogeltje! ´Zij heeft haar poot gebroken.
Je zult haar moeten gaan verzorgen!´

'Ok, dat zal ik gaan doen. Ik ga even naar het dorp en zorg dat we een huisje krijgen en dan kan ik haar verzorgen. Ik stuur jou wel een signaal en dan kom je naar me toe, oké?'
Voordat ze antwoordt kreeg, liep ze al met het gewonde vogeltje in haar hand naar Arriélla toe. Ze gaf haar een vriendinnen knuffel. Dat deden ze altijd als ze even weggingen van elkaar. En Amayla liep weg.

'Oké!' Riep Arriëlla nog net voordat ze Amayla helemaal niet meer kon zien. Wanneer zou die vogel van Siara nou komen?
Dan konden ze eindelijk elkaar wat beter leren kennen! Arriëlla had het gevoel dat ze elkaar al eerder hadden ontmoet, maar ze wist niet wanneer of waar.
Toen Arriëlla nog in het paleis was, kwamen er altijd mensen cadeaus geven. Dus ze zou haar vast daar ontmoet hebben.
Ook Arriëlla liep van het beekje weg ergens anders heen.

De bergfluiter van Aylinn vloog hoog boven het waterstroompje. Het keek neer en zag Arriëlla. Met zijn vleugels wijdopen cirkelde ie naar beneden, en kwam op de grond neer. Hij klapte zijn vleugels in en tjirpte. Arriëlla kon op zijn rug gaan zitten, en hij zou haar brengen naar Aylinn.

Arriëlla ging op de rug van de bergfluiter zitten. Wat was dat beest groot zeg!
Ze hield zich goed vast en vloog samen met de bergfluiter weg, naar Aylinn toe.

Saiora liep behoedzaam langs het kleine waterstroompje.
Het was de eerste keer dat ze hier liep en ze was op haar hode,omdat ze hier niets of niemand kende.
Ze keek dan ook verschrikt op toen ze stemmen hoorde.
Meteen verborg ze zich achter een struik waaraan scherpe doorns hingen.
Ze voelde hoe een druppel bloed over har arm gleed,maar negeerde het.
Met haar zilverkleurige ogen speurde ze de omgeving af zover dat mogelijk was vanuit haar schuilplaats.Ze focuste op wat of wie ze ook had gehoord.
Ze voelde zich hier niet thuis, waar alles zo licht was en waar veel zon was.
Ze had veel liever de duisternis waar ze zich goed kon verstoppen en kon sluipen.
Toen zag ze de drie anderen.
Ze kroop nog dieper weg in de struik waar nog meer doorns har huis schaafden.