Stiekem in het andere gebied.

Adina liep langzaam door het andere dorpje.
Ze had een zwarte cape om, zodat ze niet herkend zou worden, als "de prinses van de bondgenoot."
Voor het paleis van de andere koning, stopte ze.
Ze was hier nog nooit geweest.

Aylinn keek uit haar raam.
Ze zag beneden een gestalte staan.
Zo snel als ze kon vloog ze de trap af en deed de deur open.
Nu stond ze voor de persoon met de cape.
'Wat is er?' vroeg ze.
Ze klapte haar vleugeltjes in en streek haar jurk recht.

'N..Niks hoor.' Zei Adina die wist dat dit Aylinn, de dochter van de koning van dit gebied was.
Ze hadden elkaar ooit op een vergadering gezien, toen er wat over de slechte elfen werd besproken.
'Aylinn.' Fluisterde ze.

Een beetje verwonderd keek Aylinn naar de persoon die haar naam gefluisterd had.
'Adina? Ben jij dat?' vroeg ze blij.
Voorzichtig deed ze de capuchon van de mantel af en keek recht in het gezicht van Adina.

Adina knikte.
'Het is zo saai bij mij thuis. Ik beleef nooit wat.' Mompelde ze verveeld.
'Zullen we iets leuks gaan doen?' Vroeg ze er gauw achteraan.

'Is goed! Bij mij thuis is er anders ook niets aan.' zei Aylinn en trok Adina mee naar binnen.

'Ssst, ik mag hier helemaal niet komen.' Fluisterde Adina terwijl ze haar capuchon weer opdeed.

(Verder in Aylinn's slaapkamer)

'Nou en, ik vind dat het mag.' zei Aylinn eigenwijs.