Rondkijken

Meav spreidde haar vleugels en lande zachtjes op de grond voor de ingang van een hutje.
Het was leegstaand zag ze duidelijk en haar blauwe ogen keken nieuwschierig rond.
Het hutje was niet groot dat had ze dan ook niet verwacht.
Meav wierp een blik op de kapotte meubels. ''Wat een armzalig zooitje'' zei ze met minachting in haar stem.
Opeens hoorde Meav iets achter zich. Ze draaide zich om en in haar draai trok ze sierlijk haar zwaard uit de schede.

DE kroonprins kwam tevoorschijn.
"rustig"zei eanor.

''Hey U bent degene die me besluipt'' zei Meav.
''En U bent? het welkomscomite?'' vroeg ze sarcastisch.
Ze bekeek de elf voor haar eens goed.
Daarna schoof ze de kling van haar zwaard weer in de schede tot een zachte klik haar vertelde dat het zwaard er niet meer uit zou glijden.

"Als je het moet weten ik ben de kroonprins"zei hij.
Hij keek naar de jonge vrouw en vond ze een beetje onbeleefd.

Meav keek Eanor met grote ogen aan. Damn ik ook met m`n grote mond dacht ze en kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan.
''E..excuseer. Ik wist niet wie U was anders had ik nooit...'' hakelde ze en maakte snel een lichte buiging.
Dat word weer inpakken en doorreizen dacht ze zuchtend.

"ik heb z'n effect op mensen wat is u naam"zei hij

''Ik ben Meav'' zei ze beleefd tegen Eanor.
Ze streek onhandig wat haar achter haar oor met haar linkerhand zodat het ingekerfde litteken duidelijk zichbaar was.
Meav had het niet door.

Eanor had het liteken gezien.
"wacht "zei hij.
Hij stak zijn hand naar het liteken uit.
"heavano lectria"zei hij.
Het liteken verdween langzaam.

Meav keek naar wat hij deed.
Daarna keek ze de kroonprins verbaasd maar ontzet aan.
Meav greep naar haar arm.
Ze zweerde dat ze het litteken voelde zitten maar zag niets.
''Waarom deed U dat?'' vroeg ze zacht en keek naar de grond.

"omdat je er anders mee gepest word"zei hij

''Door wie?'' vroeg Meav.
Ze kon het zich bijna niet voorstellen.
Ze herinerde zich nog goed dat ze het litteken kreeg.
Het had veel pijn gedaan en er was veel bloed gevloeid maar daarna hoorde ze echt bij de groep.
Voor het eerst sinds jaren had Meav toen een gevoel dat ze thuis was.
Het litteken was een deel van haar geworden net zoals haar armen, ogen en al het andere voor haar was.

"Door de anderen van de koningkrijken"zei hij

''Dat maakt niets uit. Dit was iets van mij en daar hoort U zich niet mee te bemoeien'' zei Meav boos maar bleef beleefd.
''Ik droeg het met trots'' zei ze zacht. Ze had ook nooit moeite gedaan haar litteken te verbergen.
Ze wou weglopen maar zag dat Eanor nog steeds in de deuropening stond.

Hij liet zijn spreuk vallen en het verscheen weer.
"jij je zin"zei hij

''Bedankt'' zei Meav.
Daarna was het even stil.
Ze wist niet veel meer te zeggen na die slechte start die ze samen hadden gemaakt.

Edit Adina: Die avatar is al in gebruik, zou je een andere willen nemen? Alvast bedankt

"ik zal u laten gaaf een gill als je hulp nodig het"zei hij.
Hij liep weer verder.

Meav keek Eanor even na.
Daarna spreidde ze haar vleugels en vloog weg.